Het is bijna twee uur op de eerste dag van het nieuwe jaar. Zoals zo vaak kijk ik naar het nieuwjaarsconcert, dat steevast eindigt met de Radetzsky mars. Terwijl ik luister, schieten er twee beelden door mijn hoofd.
Het eerste gaat over het klappen. Een zaal vol mensen die klappen geeft een bijzondere energie. Je voelt dat door de beeldbuis heen en je merkt het aan de reacties van de mensen, zodra de muziek stopt; ze juichen, alsof jet klappen iets losmaakt, de muur van formaliteit en stille beschaving slecht op een positieve manier. Het geeft saamhorigheid zonder uitsluiting.
Het tweede is een beeld van mezelf als kind van zo'n negen, tien jaar dat in gevecht is met een lang gekleurd lint bij turnvereniging Ars. We 'dansen' en zwaaien op de muziek van de Radetzsky mars.
Andere kinderen zwaaien elegant met het lint waardoor er wervelingen van kleuren en kinderen ontstaan. Voor mijn gevoel sta ik meer te zwaaien met een startvlag voor een autorace waardoor ik uit de pas loop.
Nee, turnen was niets voor mij en dat bleek hierbij nog een keer eens te meer. Ik ben dan ook vrij snel daarna gestopt maar breng de Radetzsky mars en ik ben terug in de tijd, in die gymzaal met dat lint en het gezwaai.
