Op 31 oktober vond ‘Herdenking verlicht’ plaats,
na twee jaar afwezigheid vanwege de verbouwing op de Nieuwe Ooster, de
begraafplaats waar dit allemaal gebeurt. Ik mocht weer als Witte Dichter een
gedicht voorlezen, wat ik altijd als een eer beschouw.
Het gedicht dat ik voor deze herdenking schreef,
ontstond tijdens onze zeilvakantie afgelopen zomer. De beginregels en de
eindstrofe ontstonden meteen en zwierven in mijn hoofd totdat ik echt ‘moest’ –
de deadline naderde – waarbij de andere regels van de eerste strofe zich vrij
plotseling aandienden. Wat een mooi proces, telkens weer; het blijft me
verassen en verwonderen. Het middendeel was een als losse strofe ergens tijdens
een zeildag ontstaan en dankzij de feedback van Mariet Lems, een van de andere
Witte dichters, kwamen ze hier bij elkaar.
Hieronder het resultaat.
Ik kijk naar je en
zie je als de oude man
die je worden gaat
knieën knikken
voeten zoeken
ogen waren rond
vinden me
omarmen me
in een eeuwig nu
We plukken de wolken
en maken er water van
we slijpen de messen
en klieven de golven
strelen hun ruggen
tot glad
we naderen het einde
van de tocht
je ogen vinden houvast
en meren af
Ik kijk naar je
en zie mezelf
alleen
ooit
Will van Sebille
