Wat ons ertoe bracht de boot te verkopen is een wat langer verhaal, de uitkomst van een proces dat, terugredenerend, al twee jaar geleden is begonnen.
Zoals Bob het verwoordt ervaart hij een steeds grotere mismatch tussen de sportiviteit van de boot en zijn eigen sportiviteit. Toen we deze boot twintig jaar geleden kochten, vonden we het juist leuk dat het een sportief schip was dat snel ging, ook snel schuin hing, en waarop je moest werken om in harde wind de boot te bevaren.
Ik had dan vaak al het gevoel dat de boot met mij voer in plaats van ik met de boot maar Bob vond het heerlijk. En de laatste jaren dus steeds minder.
Zijn passie is niet over maar de manier waarop hij die nu zou willen beleven is niet te doen met deze boot. Het ideaal nu zou zijn een wat 'bezadigder' boot in plaats van een renpaard. Een andere kopen die aan die veranderde eisen en wensen voldoet zit er financieel niet in, waardoor we lang over dit besluit hebben gedaan. Het vreselijk koude weer met veel wind gedurende de drie weken dat we op Fehmarn waren heeft daarbij ook nog eens katalyserend gewerkt.
Was een spannend en goed proces. De boot is op Fehmarn gebleven en gaat naar de man die onze boot onderhield en er net zo verliefd op is als wij toen en er mee wil gaan varen. Ze is dus in goede handen en dat voelt goed. Heel verhaal geworden zie ik 😒😓. Maar het is een goede uitkomst van dat proces, ook al zullen we er nog best regelmatig verdrietig over zijn; is toch afscheid nemen en loslaten maar ja, dat is wat toch steeds blijft.
