Afgelopen zondag was ik bij het memorial voor Adriaan Bontebal. Een mooi programma, veel collega-dichters, ook in het publiek, waardoor het ook een beetje een reünie werd.
Nog dagen erna bleef het door mijn hoofd gaan, de gedichten, de muziek, de gesproken woorden, de beelden op het grote scherm.
Vanmorgen bij het wakker worden verdichtte dit alles zich tot dit gedicht. Dank je wel, organisatoren en natuurlijk Adriaan voor wat je gegeven hebt.
De dode dichter
Op het scherm zien wij hem
door lagen van de tijd
zijn stem klinkt
uit de dichtershemel
ineens
zo nabij
straks versteend
tot muurgedicht
Will van Sebille
25 september 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten