Kerstgedachte 2012

Kerstgedachte 2012

25 december 2012, kerstmis, een dag waarop iedereen op zijn minst anderen het beste wenst. Althans bijna iedereen. Ik las op internet dat de paus vindt dat we teveel met onszelf bezig zijn en daardoor niet met God.

Een citaat:

'We zijn zo 'vol' van onszelf dat er geen ruimte over is voor God. En dat betekent dat ook voor anderen geen ruimte is; voor kinderen, voor de armen, voor de vreemdeling'.

Dit citaat ergert me en waarom vraag ik me dan af. Waarschijnlijk omdat hij ‘zijn’ God vereenzelvigt met ‘zijn’ religie en daar conclusies aan verbindt die meteen oordelend en veroordelend zijn. Want als ik ‘zijn’ God niet wil aanbidden op de manier die hij wil, houdt dat dan automatisch in dat er geen plaats is voor kinderen, armen, vreemdelingen? Of is het misschien andersom? Is er in 'zijn' wereld geen plaats voor kinderen – 'geen voorbehoedsmiddelen, is verboden' – voor armen – ‘bid maar, dan komt het wel goed’ – voor de vreemdeling, de ander?

Ik ben niet zoveel beter dan vele anderen maar als ik kijk naar mijn vriendenkring, mijn kinderen, de collega’s met wie ik werk, dan zie ik hen en mezelf allerlei inspanningen op verschillende vlakken doen om de werteld wat beter, wat mooier, wat leefbaarder voor iedereen te maken. Als ik dat op me in laat werken, dan maakt me dat vrolijk, hoopvol en ontroert me dat van tijd tot tijd. Dan ben ik blij dat ik deel uitmaak van die kringen, van die groepen mensen, van familie, vrienden.

Dus met of zonder God, er zijn zoveel mensen die werken aan een beter wereld, voor wie er zoveel ruimte in huis, hoofd en hart is voor anderen. Voor wie god is wat in jezelf zit en met liefde te maken heeft.