Ze lag opgebaard in de kist. Haar huid leek van goudgele was. Ze was het en ook weer niet. Haar gezicht zo smal en haar sterke handen zo krachteloos. Dit doet dood met je.
Ze wilde losse bloemen dus knipte ik de bloemen van de tulpen los en legde ze in de kist met in gedachten voor elke tulp iets wat we samen hadden gedaan of beleefd. Mijn definitieve afscheid van haar op deze zonnige dag in Harfsen.
We wandelden buiten over de grasveldjes en de tuin. In een hoek stond de Waterjuffer, haar boot, op een trailer. Die boot, zo alleen daar, zonder mast of zeil, liet precies zien wat het is: nooit meer. Ik wist het wel maar nu werd het zichtbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten