Daar gingen we dan, met mondkapje op in de bus, op weg naar Beelden aan Zee voor de expositie van Germaine Richier voor de eerste keer in maanden. Reserveren verplicht, een tijdslot van twee uur en met weinig mensen tegelijk door de ruimte lopen.
Gelukkig hoefde we de uitgezette looproute niet te volgen, wat denk ik kwam doordat er vlak na het ingaan van het tijdslot nog maar zo weinig bezoekers waren. Dat was wel een voordeel, zoveel ruimte tussen en om de beelden!
Waarom deze expositie als eerste?
Aangetrokken door het prachtige filmpje van de opening – musea net dicht vanwege corona – met een impressie van de beelden en een magnifiek ontroerend optreden van de operazangeres Francis van Broekhuizen die Puccini’s Vissi d’Arte zong, al zwervend langs de beelden.
Dat raakte me, de stem, het licht, de beelden, de titel Mensbeeld-Mensbeest.
En daar liepen we in de ruimte met de de beelden die uitnodigden om er rondom heen te lopen: ze hadden vanuit elke hoek een ander gezicht, letterlijk, waardoor ze de lagen toonden van het menselijk bestaan. Ik heb dan ook filmpjes gemaakt van verschillende beelden, helemaal rondom om daarna stil te staan kijken, kijken en nog eens kijken, ze binnen te laten komen.
Met name drie beelden raakten me diep: figuren die aan allerlei draden vast zaten, alsof anderen bepaalden wat hun volgende stap, handeling of beweging zou zijn, waarbij de figuren zelf iets onbestemds en treurigs uitstraalden.
Natuurlijk interpretatie van mij maar dat maakt kunst, deze kunst, zo prachtig, de ruimte laat voor aanraking, voor interpretatie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten